José Martí International Airport - wysiadka!

17.35 lądujemy.
Kuba – mój pierwszy lot na drugą stronę Oceanu Atlantyckiego. Startuję z warszawskiego Okęcia do Paryża, skąd po czterech godzinach planowanego postoju związanego z przesiadką wsiadam na pokład transkontynentalnego Boeninga 747. Z lotniska Charles de Gaulle odlatuję do Hawany i po dziewięciogodzinnym locie jestem na José Martí International Airport. Przestawiam zegarek o 6 godzin. W Polsce zaczyna się piątek, w Hawanie jest jeszcze czwartkowe Boże Ciało. Jest godz. 18. Mimo, iż raczej jestem nocnym Markiem trudy podróży dają mi się we znaki, co powoduje moją senność. Od wyjazdu z Wrocławia minęła ponad doba. Jako ostatni z naszej grupy, z życzliwym uśmiechem podaję swój paszport do wglądu bardzo groźnie wyglądającej kubańskiej urzędniczce. Bacznie przygląda się mojej rozbawionej powagą sytuacji minie więc proszę by się uśmiechnęła. Jej kamienna, pełna przejęcia rolą, którą pełni twarz nawet nie drgnie. Dźwięk stempla z łoskotem sygnalizuje mi, że jestem wpuszczony na Kubę i mogę sobie „beztrosko” zwiedzać nieco izolowaną przez część świata wyspę.
Jest koniec maja. Europejską piękną, umiarkowaną pogodę zamieniam na przytłoczone żarem kończącego się dnia późne hawańskie popołudnie. Pierwszy kontakt z ciężkim, stygnącym powietrzem wzmaga me zmęczenie. Najzwyczajniej w świecie chce mi się spać. Nieco ponad godzinę później, spoglądam przez przybrudzone okno hotelu na poszarzałe o tej porze wody Zatoki Meksykańskiej. Jestem w jednym z 401 pokoi i 61 apartamentów, w jednym z bardziej nowoczesnych budynków w Hawanie, na 16 piętrze hotelu The Meliá Cohiba. To moje pierwsze popołudnie w stolicy Kuby. Zasypiam.

Komentarze (0)