Pierwsze zgrzyty.

Ciao!
Od 8.45 jesteśmy we Włoszech. Rozgrzani maksymalnie. Podejście z Menton na autostradę dało mocno w łydkę. Dziś pobiłem nowy rekord: stałem z kartką 7 godzin!!! Myślałem że mnie trafi. Plan był taki żeby dostać się do Genui, lecz gość który zlitował się nad nami zaproponował Milan. Ech, niech będzie. Zawsze to bliżej domu. Pożegnaliśmy więc Morze Śródziemne tak trochę nagle, zamieniając piękną Prowansję na nudną krajobrazowo Nizinę Padańską. O 20 jesteśmy w Mediolanie. Pogoda też się psuje. Zaczyna zbierać się na deszcz. Postanawiamy noc spędzić w parku rozbijając namiot nieopodal Castello Sforzesco. Przedwczoraj zważyłem się: wg francuskiej wagi schudłem 3 kilo. 23-08-1993
Jak człowiek się wyśpi to jest taki bardziej optymistyczny. W nocy lało i była burza. Rano gdy już zwijaliśmy nasz obóz jacyś mundurowi delikatnie zwrócili nam uwagę że tutaj obowiązuje zakaz biwakowania informując nas, że za… 2 godziny mamy zwinąć namiot. Postanowiliśmy zwiedzić miasto. Bagaże zostawiliśmy przypadkowego stróża, który pilnował pobliskiej budowy. Zastanawiam się: jak bardzo się zmieniliśmy, jak bardzo ufamy ludziom? Mediolan każdy z nas zwiedzał na własna rękę. Dochodzi bowiem między mną i Czerwonym do coraz częstszych spięć i różnic zdań. Po co się więc męczyć? Niech każdy idzie dziś w swoją własną stronę. Zatem ja posiedziałem troszkę pod Duomo St. Maria Nascente di Milano, pospacerowałem po Galerii Wiktora Emanuela, Via Dante i pokręciłem się po zamku. Z Czerwonym spotkaliśmy się przed budową odbierając nasz pilnowany dobytek. Potem już metrem wyjechaliśmy na peryferia i ok. 16 złapaliśmy stopa do Desenzano.

Komentarze (0)