Wieczór u Pani Izy.

Jest i pierwszy autostop. Niestety może podrzucić nas tylko 20 km. Grzecznie dziękujemy mając na uwadze doświadczenie podpowiadające nam, że z granicy łatwiej się wydostać niż z jakiejś dziury po drodze. Było warto. Zatrzymała się starsza kobieta. Jedzie do Wiednia i na dodatek mówi po polsku. Auto jest na wiedeńskich blachach, ale w środku siedzi Polka wracająca z Krakowa do domu po urlopie. Chyba wzbudzamy zaufanie, ponieważ pani Iza słysząc nasze plany wyprawy do Włoch zaprasza do siebie. Najpierw jednak zabiera nas by pokazać Kalenberg, opowiadając z uśmiechem, że gdyby nie nasz Jaś Austriacy mówiliby dziś po turecku. Popołudniu zasiadamy u miłej pani przy obiedzie, kawie i wiedeńskich ciasteczkach. Ku naszemu zdziwieniu dostajemy propozycję noclegu. Mieszkanie położone niemalże w centrum wspaniale nadaje się na wypad, by popodziwiać dostojny Wiedeń. Mamy dzisiaj niesamowite szczęście spotykając na naszej drodze tę kobietę. Mając taką bazę chwilę później spacerujemy po uliczkach Wiednia kończąc zwiedzanie wizytą w letniej kinie wsłuchując się w operę Carmen. Zgonie z obietnicą ok. 22.30 jesteśmy u z powrotem w przytulnym mieszkanku na Karmelitengasse.
Pani Iza obecnie pracuje w piekarni – jest emigrantką z 1968 roku. Jako mała dziewczynka była w krakowskim getcie. Opowiada nam swoją przejmującą historię. Jestem na świeżo po obejrzeniu filmu S.Spielberga „Lista Schindlera” Czym dłużej słucham dziecięcych opowieści Pani Izy tym wyraźniej widzę nad wyraz czerwony płaszczyk małej dziewczynki pojawiającej się w tym czarnobiałym filmie.
Późny wieczór spędzamy w towarzystwie jej dalekiego kuzyna pracującego we Wiedniu przy remontach mieszkań. Zaprzyjaźniamy się na tyle, że ok. 2 mamy pracę jako jego pomocnicy. Ku wielkiemu zdziwieniu Józka grzecznie dziękujemy usprawiedliwiając się naszą dalszą podróżą.

Komentarze (0)